അക്ഷരങ്ങള് പെയ്തൊഴിയുമ്പോള് ......!!!
നിലാവ് പെയ്യുമ്പോള് ഞാന് ആകാശ ചെരുവില് സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് താരാട്ട് പാടുകയായിരുന്നു ... അങ്ങിനെ തുടങ്ങാനാണ് ആഗ്രഹിച്ചത്. അതൊരു നല്ല തുടക്കമാകുമെന്ന് മനസ്സ് പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ കണ്ണുകള് തുറന്നു പിടിക്കാന് തന്നെ കണ്ണടകള് ഇല്ലാത്ത ഈ നേരത്ത് എങ്ങിനെ ഹൃദയം തുറക്കും. എങ്ങിനെ മനസ്സ് തുറക്കും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, അക്ഷരങ്ങള് കുന്നുകൂടുംപോഴും വാക്കുകള്ക്കു മുന്നില് പതറുന്നു. പാറുന്നു.....!
കണ്ണുകള്ക്കും അപ്പുറത്ത് കാഴ്ച്ചയുടെ മൂടുപടം മറയ്ക്കാന് പോന്ന അത്രയും അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങള് ചുറ്റിലും ചിതറിതെറിക്കവേ വാക്കുകള്ക്കു പരതുന്ന ഒരു വിഡ്ഢിയായി നില്ക്കേണ്ടിവരുന്ന അവസ്ഥ.. മരണം പിന്നെയും ഭേദമെന്നപോലെ. അല്ലെങ്കില് ജീവിതത്തിനും അപ്പുറം എന്നപോലെ. എന്നിട്ടും വാക്കുകള്ക്കുള്ളിലേക്കൊന്നു എത്തിനോക്കാന് പോലുമാകാതെയും ......!
അക്ഷരങ്ങള്ക്ക് നിറവും മണവും നല്കി അവയ്ക്ക് തൊങ്ങലുകളും ചാര്തുകളും തീര്ത്തു അലങ്കരിച്ചു മറ്റുള്ളവര്ക്ക് മുന്നില് വീറോടെ വിളമ്പുമ്പോള് തല ഉയരുന്നത് ആത്മവിസ്വാസതോടെയല്ലെന്നു അവനവനെങ്കിലും തോന്നിയാല് ചാരിതാര്ത്ഥ്യം. വിവരം എന്നത് അവനവനില് നിന്ന് തന്നെ തുടങ്ങുന്നതെന്ന ബാലപാഠമെങ്കിലും ഓര്മ്മയിലേക്കും ....!
അക്ഷരങ്ങള്ക്കും മീതെ, വാക്കുകള്ക്കും മീതെ അറിവിനും മീതെ അവനവന് എന്നത് അറിവെന്നു അഹങ്കരിക്കുംപോള് അക്ഷരങ്ങളില് ആകാശവും ഭൂമിയും നക്ഷത്രങ്ങള് മുഴുവന് തന്നെയും നിറയ്ക്കുംപോഴും ജീവിതം സ്പര്ശിക്കാന് പോലുമാകുന്നില്ലെങ്കില് പിന്നെ വാക്കുകള് തന്നെ എന്തിനുവേണ്ടി ...???
സുരേഷ് കുമാര് പുഞ്ചയില്
Tuesday, September 7, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
manoharamaaya ezhuthu........ aashamsakal................
ReplyDelete